دردها و دغدغه های شهید ستاری
دردها و دغدغه های شهید ستاری
پایگاه بصیرت / اینجا پیکر شهیدی به خاک افتاده است اما همه برای قاتل دل می‌سوزانند! در آستانه 22 بهمن، پیکر مجروح جانباز 70 درصدی که در ایام فتنه 88 اجر مجاهدتش را از خداوند گرفته بود بر دستان هم محله‌ای‌ها و دوستان و یادگارانش تشییع شد. اگر چه دردهای جسمی شهید سید علیرضا ستاری ناشی از کینه ورزی فتنه‌گران و مزدوران آمریکایی است اما سوال این است که آیا مسئولان توانسته اند دغدغه های این شهید که تا روزهای آخر عمرش پیگیر او بود را به عنوان یک اولویت در سرلوحه کارهای خودشان قرار دهند؟
شهید ستاری پیش از شهادتش گفته بود که : «بنده مدت‌ها پیگیر محاکمه آنها بودم، اما نزدیک به ۸ ـ ۹ ماه بعد از انتخابات، مملکت تعطیل بود؛ باید سران فتنه به میز محاکمه کشیده شوند، اما متاسفانه سیستم قضایی به‌شدت ضعیف عمل می‌کند؛ البته در این قضیه اگر جلوی حضرت آقا حرکت کنیم، جاعل می‌شویم و اگر پشت سر ایشان هم حرکت کنیم، کاهل هستیم؛ پس چشم به دست ایشان داریم تا ببینیم ایشان چه زمانی دستور می‌دهند و ما هم بنا به دستور ایشان حرکت می‌کنیم.»
مهمترین درد شهید ستاری این است که بچه های انقلاب که مجاهدانه در دفاع از انقلاب ایستادند ، اکنون باید در مظلومیت و در گمنامی به شهادت برسند اما از سوی دیگر مسئولین در امر محاکمه و مجازات سران فتنه اهمال نمایند و دولتمردان جدید هم تحت تاثیر رسانه های بیگانه و وزارت خارجه آمریکا و احزاب و گروهها و اصحاب فتنه، درخواست رفع حصر از آنها را بنمایند.
درد او این نبود که " حتی هزینه‌های درمان را از جیب خودمان دادیم." اما این نکته را هیچگاه ناگفته نمی‌گذاشت که " اگر رهبرم فرمان دهد چیزی نمی‌تواند مانع آن شود که فرمان رهبرم را اجرا نکنم." او الان پاداش مجاهدتش در راه خدا و تبعیت از ولایت را گرفته است و به تعبیر شعری که در وبلاگش گذاشته است پایدار ماند:
چشم بد دور، عمرتان بسیار / کس نبیند ملالتان آقا
من نمردم تو خون دل بخوری / تخت باشد خیال‌تان آقا
حاج حسین و آقا عزیز و حاج اصغر / مردهای زمانه‌اند آقا
دیگران هم یزیدیان هستند / فکر عذر و بهانه‌اند آقا
قلب من از وجودشان خون است / خون به قلب تو می‌کنند هنوز
من کوچک، بسیجی‌ات هستم / گرچه دور از تو بوده‌ام هر روز
از همین راه دور مشتاقم / از همین راه دور دلتنگم.
چنین نیروهایی سرمایه های گرانقدر انقلاب هستند اما همواره نباید در زمان عروجشان قاب تصویرشان را بر در دیوار کشورمان نصب کنیم، نام آنها را در میدان و خیابانی خلاصه نماییم، باید دغدغه هایشان را در امور سیاسی و فرهنگی پیگیری به مرحله عمل و تحقق برسانیم.
